Voor een aantal diersoorten bestaan herintroductieprojecten in het wild. Dieren die in dierenparken ter wereld zijn gekomen, worden dan (meestal op jonge leeftijd) weer uitgezet in de natuur onder begeleiding van een team biologen ter plaatse in het veld. Het gaat dan om gebieden die tot het oorspronkelijke leefgebied van de diersoort behoren, maar waar het dier lokaal is uitgestorven of waarvan de aantallen drastisch zijn afgenomen. Een herintroductie klinkt vaak een stuk eenvoudiger dan het in werkelijkheid is. In die gevallen waarin herintroducties mogelijk en verantwoord zijn, werken wij als dierenpark natuurlijk erg graag mee!
De Europese zeearend kent van oorsprong een groot verspreidingsgebied dat heel Europa en delen van Azië omvat tot aan India en China toe. Lange tijd ging het steeds slechter met de populatie in het wild, maar de laatste decennia gaat het gelukkig weer beter. Na een afwezigheid van de Europese zeearend in ons land van enkele eeuwen, werd in 2006 weer een succesvolle broedpoging waargenomen in de Oostvaardersplassen.
Het herintroductieproject van przewalskipaarden in Mongolië is een bijzonder succesverhaal, waaraan wij als dierenpark een steentje hebben kunnen bijdragen. Dierenarts Henk Luten heeft een actieve rol gespeeld in dit project en is ook zelf twee keer in Mongolië geweest, toen hij met de paarden meereisde die aan het initiatief waren gedoneerd.
Burgers’ Zoo heeft een zeer bijzonder groot koraalrifaquarium, zelfs op wereldschaal (slechts in Townsville in Australië en San Francisco in de USA zijn grotere koraalriffen in aquaria), vooral ook omdat het koraalrifaquarium in Arnhem zich ver van de zee bevindt (geen natuurlijk zeewater als basis) en van de tropen (geen natuurlijk zonlicht in die hoeveelheid).
Monniksgieren komen voor in een gebied dat zich uitstrekt van Zuid-Europa tot Azië. Incidenteel worden er ook wel eens monniksgieren in ons land gespot. In de bergstreken van de Verdon in Frankrijk zagen boeren monniksgieren lang als een bedreiging voor hun vee dat op de bergweides graasde. Van oudsher schoten de boeren daarom veel monniksgieren af, of vergiftigden hen.
We kunnen het ons gelukkig nu niet meer voorstellen, maar lange tijd was er geen otter of bever meer te vinden in Nederland. In 1826 werd de laatste wilde bever in Nederland in de IJssel gevangen en doodgeslagen. In 1989 werd de laatste otter in Friesland doodgereden, waardoor de otter vanaf dat moment ook officieel was uitgestorven in ons land.
Lang geleden strekte het verspreidingsgebied van de Noordelijke kaalkopibis (ook wel Waldrapp-ibis genaamd) zich uit van Noord-Afrika tot het Midden-Oosten en een groot deel van zuidelijk Europa. Helaas is dat natuurlijke verspreidingsgebied nu gereduceerd tot twee locaties in Marokko.
