Heeft u misschien nog een plaatsje …

Het is weer de tijd van het jaar dat het dierenpark vrij veelvuldig wordt gebeld of gemaild door mensen die problemen krijgen met hun te groot geworden Agave. 

Die plant heeft ’s zomers buiten gestaan maar moet voor de vorst weer naar binnen. En dat kan een zware klus worden met Agave americana want om deze soort gaat het meestal. Ze krijgen soms wel een diameter van 2 meter en wie krijgt zo’n monster met vlijmscherpe bladpunten nog het huis in? Dus denken velen dat ze ons er een plezier mee doen ‘voor in de Desert’. Helaas hoort deze plant niet in de Sonora Desert en hebben we er ook helemaal geen plaats voor zodat we ze allemaal moeten afwijzen.

Maar toch is een agave een boeiende plant. In onze Desert staan diverse soorten. Er wordt wel beweerd dat ze pas na honderd jaar gaan bloeien (‘Century plants’) maar dat is gelukkig niet waar. Er hebben er bij ons al heel wat in bloei gestaan. Maar iets anders is wel waar: dat sommige soorten na de bloei afsterven. En dat is jammer. Gelukkig maken ze meestal eerst nog wat jonge scheuten aan de voet van de bladrozet maar de bedoeling is natuurlijk dat ze zich voortplanten via zaad uit de vruchten boven aan de metershoge bloeistengel.

Mensen (bijv. Mexicanen of woestijnindianen) hebben wel wat met agaven. Ze weten er veel nuttige dingen mee te doen. Zo kunnen er uit veel soorten agaven vezels gewonnen worden (bijv. sisal) die voor textiel, koorden, hangmatten, borstels, schuursponsjes, papier, zakken, ceintuurs, sombrero’s, sandalen en nog veel meer worden gebruikt en kunnen er medicijnen uit worden bereid tegen artritis en nierklachten. De planten kunnen ook worden gevoerd aan vee en gebruikt als meststof, als afrastering of als bron van honing, azijn, sap en alcoholische drank (pulque of tequila). De venijnige stekels aan de bladpunten worden benut als naalden, de bladeren kunnen als dakbedekking worden gebruikt en uit de wortels kan zeep worden gemaakt.. Kortom voor de kenners zijn deze pijnlijke planten geschenken van god. Jammer daarom dat veel agaven uit het natuurlijke landschap verdwijnen door erosie en overexploitatie. Met hun verdwijnen, verdwijnen ook tradities en dieren die de agaven nodig hebben voor nectar (kolibries), vocht of beschutting. Maar van de andere kant zijn er bij de resterende planten gelukkig exemplaren die lang mee gaan, misschien wel honderd jaar. Dus hier en daar toch century plants.