Een bever in de woestijn?

De vroege zomer is altijd een kleurenfeest in onze Desert. Dit jaar waren de Ocotillo’s al vroeg in uitbundige bloei. De doornige, kale stammetjes tooiden zich met fel roodoranje pluimen zoals we die al tijden niet meer gezien hadden. De Paloverdes, boompjes met groene stammen, waren overdekt met gele bloesem en struikvormige Cordia’s trokken aandacht met hun grote witte bloemen. Eind mei verschenen de eenjarige kruiden en kleurden ook de bodem met blauw, geel, oranje en wit. Met daartussen bloeiende cactussen, Agaves en nog wat struiken was (en is) het weer een botanisch paradijs.

Hoewel er planten tussen staan die met hun groene bloemetjes nauwelijks opvallen, zijn de meeste felgekleurd. Dat zijn de soorten die door dieren worden bestoven: insecten, kolibri’s of zelfs vleermuizen (hoewel die geen kleuren zien).

Eén van de bijzondere cactussen is de Beverstaart. Geen voor de handliggende naam in een woestijn, maar wie hem ooit bewust heeft bekeken, zal het onmiddellijk begrijpen. Hij bestaat uit schijven die net als de bewuste staart ovaalvormig zijn. Ze zijn blauwgrijs van kleur en wanneer ze wat uitdrogen, krijgen ze plooien en rimpels die ook weer aan die kale beverstaart doen denken. Wanneer ze echter na de winter weer water krijgen via de voorjaarregens zwellen ze op en beginnen te bloeien. Op de rand van de schijven maken ze knoppen waaruit na enige tijd fantastische bloemen tevoorschijn komen. De kleur kan variëren tussen roze en karmijnrood. De rode kleurstof is verwant aan die in de rode bieten waardoor wetenschappers concluderen dat de families waar beide soorten toe behoren, verwant moeten zijn.

Hoewel beverstaarten niet zo moeilijk te kweken zijn (een losse schijf wortelt vrij gemakkelijk in wat zand), komen ze in cultuur niet makkelijk in bloei. Ze moeten ’s winters voldoende droog en koud gehouden worden en in het voorjaar voldoende opwarmen wanneer ze een beetje water krijgen. Ze groeien van nature in de Mojave- en Sonora-woestijn op de koelste en droogste plaatsen. Blijkbaar staan ze bij ons net goed want tot onze vreugd verschijnen er talrijke bloemen aan deze Opuntia basilaris.

Opuntia’s zijn allemaal schijfcactussen. De meeste soorten vormen de ene schijf op de andere en bouwen zo soms lange, geschakelde strengen op die in struikvorm of zelfs boomvorm uitgroeien. Maar deze niet. Het woord basilarus geeft aan dat deze Opuntia op zijn basis vertakt. Hij wordt dus nooit meer dan een schijf hoog. Kom er echter nooit aan want de donzige pluisjes bevatten venijnige doorntjes die diep in de huid blijven zitten!