Fluitende invasie

Het mooie van de Bush is dat we sommige ontwikkelingen niet helemaal in de hand hebben. Zo kunnen we wel een inschatting maken hoe een dier(soort) zich in deze omgeving zal ontwikkelen, maar zeker weten doe je het nooit. Zo ook met de Antilliaanse fluitkikkers!

Het mooie van de Bush is dat we sommige ontwikkelingen niet helemaal in de hand hebben. Zo kunnen we wel een inschatting maken hoe een dier(soort) zich in deze omgeving zal ontwikkelen, maar zeker weten doe je het nooit. Zo ook met de Antilliaanse fluitkikkers!

Overleven

Er zijn al verschillende kikkersoorten geïntroduceerd in de Bush, maar vaak waren zij niet zo succesvol. Verschillende oorzaken waren te herleiden, zoals te weinig voedsel of toch iets te koud in de winter, maar soms wisten we ook niet precies waarom het niet zo goed wilde lukken. Vooral kleinere kikkersoorten hebben veel ‘natuurlijke vijanden’ in de Bush, met name vogels en vissen. De kans op voorplanting is natuurlijk nihil als de hele familie opgepeuzeld wordt. Al met al best een harde wereld in dat oerwoud in Arnhem.

Invasieve soort

Soms echter plant een diersoort  zich succesvol voort, zoals de Antilliaanse fluitkikker (Eleutherodactylus johnstonei). De eerste dieren (een groepje van twintig kikkers) kwamen van de botanische tuin uit Utrecht. Dat deze dieren het heel goed zouden doen, hadden we kunnen inschatten. Deze soort is namelijk op vele plaatsen een invasieve soort. Dit betekent dat een soort zich buiten zijn natuurlijke verspreidingsgebied zo goed kan handhaven dat het zelfs een concurrentie kan vormen voor inheemse soorten. Oorspronkelijk komt dit kikkertje, niet groter dan vier centimeter, voor op de eilanden van de Antillen, maar inmiddels vindt men het diertje ook op verschillende plekken in Zuid- en Midden-Amerika, zoals Suriname, Frans Guyana en Panama.  

Kakofonie

Deze fluitkikkers kunnen een fluitachtige lokroep voortbrengen die kilometers ver te horen is. Op een warme zomernacht is dit geluid zelfs buiten de Bush te horen, maar zeker moet u het gehoord hebben bij een bezoek aan een winterlezing. Als alle andere dieren stil zijn, is het geluid van de kikkers extra goed te horen. Het fluitende geluid wordt met een zogenaamde kwaakblaas versterkt. De kwaakblaas werkt als een soort klankkast.

Geen kikkervisjes!

Bijzonder aan deze kikkers is dat zij het stadium van het kikkervisje overslaan en daarom ook niet afhankelijk zijn van water om hun eieren kwijt te kunnen. Zij leggen hun eieren op de grond of op een stukje mos en bedekken deze met wat bladeren en grond. Het bedekken van de eieren gebeurt om te zorgen dat de eieren niet uitdrogen. Uit de eieren worden hele kleine kikkers ‘geboren’. De vingers en tenen dragen hechtschijfjes, zodat de fluitkikkers goed kunnen klimmen. Het zijn erg actieve diertjes en ze kunnen een grote verspreidingsdichtheid bereiken van wel 20.000 exemplaren per hectare! En dat er inmiddels in de Bush een groot aantal fluitkikkertjes zit, kun je niet zien, maar zeker wel horen.