Een prachtige kleine papegaaienbloem, deze cultivar. Hij heeft lange, groene bladeren met een roodachtige hoofdnerf. De stengels met bladeren worden in totaal ongeveer een meter hoog, maar vaak buigen ze door en groeien ze niet hoger dan je knie. De bladeren zelf worden ongeveer een halve meter lang en tien centimeter breed. Ze zijn frisgroen. Wat aan deze papegaaienbloem zeer opvalt, zijn de schitterende helderrode bloeiwijzen, die rechtop staan. De rode, stijve delen zelf zijn de schutbladeren van die bloeiwijzen. De bloeiwijzen vormen op die manier drie of vier kelkjes, waar het water in blijft staan, boven elkaar. Die zijn links-rechts-links-rechts afgewisseld. Aan de randen van de rode kelken zie je een fijn groen lijntje, alsof iemand de schutbladeren met potlood heeft willen begrenzen. De daadwerkelijke bloemen bevinden zich ín die kelkjes en als de bloem bevrucht raakt, vormen zich hierin paarse vruchten. De planten staan bij ons in polletjes bij elkaar, van maximaal 30 centimeter doorsnede. Ze groeien met wortelstokken onder de grond.
Deze kleine papegaaienbloem vindt het fijn om in de volle zon te staan, maar halfschaduw vindt hij ook geen probleem. Hij heeft heel veel water nodig en dat lukt in de Bush ook prima, want bijna elke nacht (zeker in de zomer) besproeien we dat ecodisplay een aantal uren. Het is een cultivar, dus eigenlijk is het niet een soort die oorspronkelijk in het tropisch regenwoud voorkomt. Een cultivar is namelijk een plant die is geselecteerd op wenselijke eigenschappen door teelt of andere vermeerderingsmogelijkheden. Cultivar is een samentrekking van cultivated en variety. Dus hij is wel aangepast, maar niet door natuurlijke omstandigheden, maar door de mens en zijn wensen.
Bij papegaaienbloemen zijn er heel interessante dingen aan de hand wat betreft hun relatie met dieren. Deze planten staan er namelijk onder andere om bekend om heel specifieke bestuivers aan te trekken in hun natuurlijke habitat. Dat zijn kolibries. Heliconia’s komen uit Midden- en Zuid-Amerika en in dat gedeelte van de wereld komen ook diverse soorten kolibries voor, die allemaal weer andere snaveltjes hebben. Er zijn vogels die rechte en kromme snavels hebben, lange en korte. En heel veel papegaaienbloemsoorten hebben een eigen specifieke kolibrie die hen komt bezoeken, waarvan de snavel precies past in de buisvormige bloemen in de schutbladeren. Kolibries verkrijgen op deze wijze nectar, dat zoet is én aminozuren bevat, stoffen die de vogels in eiwitten kunnen omzetten. Ondertussen krijgen de vogeltjes wat stuifmeel op hun kop dat ze elders weer op een stempel van een andere bloeiwijze kwijt kunnen. Bestoven!
Papegaaienbloemen geven geen geur af. Dat geeft niet, want kolibries kunnen toch niet ruiken. Maar de mens gebruikt de felgekleurde bloeiwijzen wel vaak in sierboeketten. Dat doen we dus niet voor de geur, maar voor het optisch genot. Verder worden heliconia’s vaak als kuipplanten verkocht. Ze zijn alleen niet winterhard, dus als je ze in Nederland in je tuin hebt, haal ze dan in de winter naar binnen!
Eigenlijk is dit kopje niet van toepassing op een cultivar, omdat een cultivar per definitie geen natuurlijke soort is. Hij is door mensen ontwikkeld en komt dus niet in het wild voor, alleen maar in tuinen en parken (of eventueel per ongeluk verwilderd). Hij valt dus niet onder de categorisering van de IUCN Rode Lijst.
Er staan een boel van deze soort papegaaienbloemen in de Bush. Ze staan vooral direct aan het slingerende pad dat parallel loopt aan de serre van het Bush Restaurant. En dan vooral aan de Ocean-zijde van de hal, tussen de andere Latijns-Amerikaanse planten. Het komt weleens voor dat ze zichzelf uitzaaien en ook in het gedeelte in de hal opkomen dat Aziatische of Afrikaanse planten herbergt. Maar dan steken we ze meestal weer uit en zetten ze terug in het deel met Latijns-Amerikaanse planten.
